İnsanlar həyata, insanlara, Allaha sevgidən bəhs edən şeirlər yazırlar. Bəziləri üçün çox yaxşı, bəziləri üçün zəif, sadəlövh çıxırlar. Bu başa düşülən və təbiidir, çünki insanlar arasında bacarıq səviyyəsi fərqlidir. Özlərinə şeirlər ünvanlayan müəlliflər var. Səbəb nədir? Bu suala birmənalı cavab vermək mümkün deyil, çünki hər şey insandan asılıdır.
Təlimat
Addım 1
Hormonal fonda kəskin bir dəyişiklik səbəbi ilə, yeniyetmələr hər şeyi çox ağırlaşdırır, həssas və həssas olur, valideynləri, qohumları və müəllimləri ilə qarşıdurma yaradır. Onlara elə gəlir ki, böyüklər onları heç anlamır, problemlərinə biganədirlər. Buna qarşılıqsız sevgi əlavə edilərsə, tələbə həyatda xoşbəxtlik olmadığını, heç kimin ona ehtiyac duymadığını, heç kimin onu sevmədiyini və anlamadığına qərar verərək ağır bir depressiyaya düşə bilər. Bu zalım düşüncələrdən xilas olmaq üçün uşaq özünə ünvanlanan sevgi şeirləri bəstələyir. Bu cür şeirlər yaranmış depressiya üçün bir növ "dərman" dır. Bu cür yaradıcılıq xarici dünyaya qarşı bir kindən danışır.
Addım 2
Əks vəziyyət də ola bilər, məsələn, təsir edici bir gənc, sevilən birinin qarşılıqlı əlaqəsini əldə edərək o qədər xoşbəxt olur ki, duyğulara qərq olur, bütün dünyaya sevildiyini söyləmək istəyir. Beləliklə, öz-özünə sevgi ilə bağlı sətirlər alırıq. Bu ayələrdə sevinc və xoşbəxtlik qeydini görə bilərsiniz.
Addım 3
Daha yetkin yaşda bunu başqa səbəblərlə də izah etmək olar. Məsələn, bir insan nədənsə qohumları, dostları və həmkarları ilə münasibətləri inkişaf etdirmir, şəxsi həyatını heç bir şəkildə təşkil edə bilməz. Sadəcə çox təsir edici olduğu halda təkəbbürlü sayılır. Sevgi şeirləri yaradan müəllif, xoşagəlməz gerçəklikdən qaçdığını, hər kəsə əslində təkəbbürlü olmadığını, çox ləyaqətinin olduğunu və sevəcəyi bir şeyin olduğunu izah edir.
Addım 4
Müəllifin özünə qarşı sevgi, onun qarşısıalınmazlığına, yüksək keyfiyyətlərinə, cazibəsinə səmimi qəlbdən inamla bağlı şeirlər yaratdığı vaxtlar var. Özünü bütün fəzilətlərin bir modeli, bir standartı hesab edir. Belə bir insan özünü ucaldır. Bu onsuz da ən güclü eqoizm (egosentrizmin astanasında) ilə zehni bir xəstəlik arasında bir çarpazlıqdır.
