İnsan ətrafdakı dünyaya uyğun olaraq güc qazanaraq xoşbəxt olmaq üçün dünyaya gəlir. Bizi bəzən səhv başa düşürlər, üzümüzə baxırlar, bizə xəyanət edirlər. Sevmək üçün özünüzü yenidən kəşf etmək üçün güc tapmaq üçün harada?
Uşaqlıqdan bəri valideynlərimiz bizi məhəbbətlə əhatə edir. Onların bizə olan qayğıları təbii bir zərurət kimi görünür. İnsan münasibətlərini anlamaq yolumuz valideynlərimizə sevgi ilə başlayır. İnsanların bir-birlərini özləri kimi, valideynləri kimi sevməsinə və hörmət etməsinə nə mane olur? Sevdiklərimizə sevgi vermək və bundan səmimi zövq almağı niyə unuturuq?
Bunun kökündə rədd edilmə qorxusu, bir insana açılmağın və təbəssüm eşitməyin və xəyanəti yaşamaq üçün bir insana yaxınlaşma qorxusu var. Ətrafınızdakı insanların ruha əzab verməsinə icazə vermək yolverilməz bir lüks və eyni zamanda bir tələdir. Özümüzü yeni tanışlardan bağlayaraq, yaxşı insanlarla, sevdiyimiz bir insanla tanış olmaq şansından məhrum oluruq.
Neçə dəfə eyni dırmıq üzərində addım atmırıq, hər yeni görüş boş bir vərəqdir. Önyargıları kənara atın və sizin üçün vacib və vacib olan şəxsə etibar edin.
Özünüzü sevgidə ruhdan salmağınıza icazə verməyin. Xoşbəxt olmaq ümidinizi itirməyin. Həyatınızda ilk gün kimi yeni günlə tanış olun, çünki həqiqətən də hələ hər şeyi gözləyirsiniz.
Sevgi məsuliyyət, qayğı və narahatlıqdır, ancaq həyatı məna ilə doldurur. Sizi daxili işıqla doldurur! Və atəşböcəklərinə baxmaq çox gözəldir!
